Ambulance

Als student reed ik op ambulances, soms als chauffeur. Het is heeft bij mij voor een blijvende passie voor het ambulancewerk gezorgd. Ik was vooral geïnteresseerd in de mens die schuil ging achter de noemer patiënt.

Hiernaast een van de weinige foto's die ik nog heb van mijn tijd als vrijwilliger-"ambulancier" in België. In deze tijd heb ik veel geleerd van de mensen die ik tegenkwam in mijn werk.

Om voor de Dienst100 (nu de 112) te mogen rijden moest ik een "100-batch" hebben. De opleiding ging niet alleen over het medische aspect van de ambulance hulpverlening maar besloeg ook een aantal technische onderwerpen.

De eerste keer dat ik op een prioritaire rit meeging met een ervaren team bleef ik even wachten achter de mensenmenigte die rond het slachtoffer stond, omdat ik geen ramptoerist wilde spelen maar gelukkig besefte ik snel dat ik natuurlijk kwam om te helpen! :) Het is een ervaring, net als je eerste reanimatie, die je nooit meer vergeet.

Hoe krachtig een menselijk lichaam is, hoe de wilskracht van mensen meer kan doen dan je voor mogelijk houdt, hoe kinderen dankzij een knuffelbeer even alles vergeten, hoe je in een crisis met gemeende echte belangstelling bergen kan verzetten, hoe humor zelfs in de meest extreme situaties wat verlichting kan geven, dat de mensen waarvan je het niet verwacht vaak de grootste helden zijn en zoveel meer zaken heb ik geleerd tijdens tijdens mijn tijd op de ambulance.

Nu zijn de ambulances hier niet meer wit, is er veel veranderd in de techniek en de hulpverleningsmethoden maar het principe: de combinatie van techniek, continue scholing, en het samenspel van werken met je hoofd, handen en hart dat zal nooit veranderen. Het is die combinatie die ik in al mijn werk zoek.

<< ga terug

 

.